مقدمه
پذیرش فناوری‌‌‌های جدید و تحول‌‌‌آفرین، معمولا حداقل از طرف بخشی از مردم یا ذی‌نفعان وضعیت موجود، با مقاومت همراه بوده است. مثال این مقاومت را می‌توان از رخدادهایی چون انقلاب صنعت چاپ تا بسیاری از مواردی که امروزه با آن مواجه هستیم مشاهده کرد. ممنوعیت فعالیت ویدئوکلوپ‌‌‌ها در سال ۱۳۶۲ در کشور یا ممنوعیت استفاده از ماهواره در سال ۱۳۷۳ نیز از نمونه‌‌‌های این جبهه‌‌‌گیری اولیه هستند.بخشی از این دشواری پذیرش فناوری، به تمایل دولت به حفظ ساختار قدرت از طریق حفظ هویت و وفاداری مردم به بنیان‌‌‌های پیشین مربوط است. فناوری‌‌‌های نوظهور می‌توانند به‌‌‌شدت این قواعد را تحت‌تاثیر قرار دهند که این برای حکومت‌‌‌ها هراس‌‌‌آفرین است. این تمایل به حفظ هویت، منجر به شکل‌‌‌گیری گفتمان «فناوری‌‌‌هراسی» در مواجهه با فناوری‌‌‌های نوین می‌شود. در ایران، در بسیاری از شرایط، وجود این گفتمان منجر به اتخاذ سیاست‌های انکار، ممنوعیت و مسدودسازی بوده که البته غالب آنها محکوم به شکست بوده‌‌‌اند. البته بخشی از این تغییر رویکرد، نه در پی تغییر نظر دولت، بلکه بیشتر به علت جبر فناوری بوده است.
برای مطالعه ادامه گزارش، کلیک نمایید.
