چكيده
تدارکات عمومی (حامی) نوآوری سیاستی است که به دلیل سهم قابل توجه خریدهای دولت‌ها از اقتصادهای ملّی، از اوایل قرن بیست و یکم مورد توجه کشورهای توسعه‌یافته به خصوص اروپا قرار گرفته است. این سیاست نوآوری طرف تقاضا با وجود جذابیت‌هایی که دارد بسیار اندک مورد توجه کشورهای در حال توسعه و کمتر توسعه‌یافته قرار گرفته است که یک دلیل آن اقتضائات و نیازهای متفاوت این کشورهاست. از جمله اهمّ این اقتضائات توانمندی ناکافی تامین‌کنندگان است. این مقاله مروری با ارائه 1) مبانی نظری مطالعات توانمندسازی تامین‌کنندگان و سیاست تدارکات عمومی نوآوری، و 2) بررسی پژوهش‌های صورت گرفته، و 3) بررسی علم‌سنجی مقدماتی آثار علمی در این دو حوزه سعی دارد شمایی کلی از مطالعات مربوطه ارائه دهد. یافته‌ها نشان می‌دهند که هر دو حوزه با قلّت و پراکندگی آثار علمی مواجهند. کشورهای پیشرفته – احتمالاً به دلیل اینکه توانمندسازی تامین‌کنندگان در مقایسه با توسعه نوآوری هدف اصلی آنها نیست- توانمندسازی تامین‌کنندگان را به عنوان هدفی فرعی و تبعی از سیاست تدارکات عمومی نوآوری در نظر می‌گیرند که در طی مسیر توسعه نوآوری خودبه‌خود رخ می‌دهد. این در حالیست که کشورهای در حال توسعه نیازمند هدفگذاری عامدانه بر روی این نیاز خود طی اهرم کردن تدارکات عمومی هستند.
کلیدواژه‌ها: تداركات عمومي نوآوري، توانمندسازي تامين‌كنندگان، علم‌سنجي، سياست نوآوري طرف تقاضا
نجم الدین یزدی
عبدالله جاسبي
علی ملکی
