نجم الدین یزدیمتن گزارش
نزدیک به دو دهه است که نقدهای شدیدی به نحوه جذب، ارزیابی و ارتقای اساتید، دانشجویان و پژوهشگران کشور وارد می شود؛ مثلا اینکه چرا باید الزام به انتشار مقالات در مجلات ISI وجود داشته باشد یا اینکه چرا باید تعداد کتب و مقالات علمی پژوهشگران بدون در نظر گرفتن کیفیت آن‌ها مورد شمارش و بررسی قرار بگیرد.
در نتیجه آن، استدلالاتی برای برچیدن این قواعد یا سختگیری کمتر ارائه می شود. یکی از مهمترین انتقادات این است که قواعد آیین‌نامه‌های جذب، ارزیابی و ارتقای اساتید باعث شده‌اند که اساتید و دانشجویان به جای بالا بردن کیفیت به افزایش کمّیت آثار علمی روی بیاوردند، مسئله‌اس که برای نظام علمی کشور بسیار زیان بار است. یا اینکه این مقالات تاکنون باری از مسائل کشور و جامعه بر نداشته اند بنابراین فایده ای ندارند؛ همچنین عده‌ای به بی‌عدالتی ناشی از این قواعد و آیین نامه ها اشاره می‌کنند چرا که میانگین تعداد مقالات و کتب در رشته های مختلف تفاوت دارد. برای مثال میانگین تعداد مقاله علمی در رشته‌هایی همانند مهندسی شیمی یا مهندسی مواد تا ۳۰ برابر رشته‌هایی مانند ریاضی و فلسفه است و وضع قواعد یکسان برای آن‌ها عین بی‌عدالتی است. اما سوال اینجاست که باید به سمت حذف آیین نامه جذب و ارتقاء حرکت کنیم یا اصلاح آن؟
برای مطالعه متن کامل گزارش اینجا را کلیک کنید
_پژوهشی.png)
