سنجش کارایی نوآوری شرکت‌های چهار صنعت پیشرفته منتخب ایران، با استفاده از مدل جمعی تحلیل پوششی داده‌ها

امروزه بحث سیاست‌گذاری مبتنی بر شواهد و داده محور در زمینه نوآوری، روز به روز اهمیت گسترده‌تری می‌یابد لذا دانشمندان به این موضوع دست یافته‌اند که تا زمانی که داده‌های خرد و متقن از سطح شرکت‌ها، به‌منظور سنجش نوآوری آن‌ها جمع‌آوری و مورد تحلیل و بررسی قرار نگیرد، نمی‌توان انتظار تدوین سیاست‌های کارا و اثربخش را داشت. یکی از مهم‌ترین روش‌های سنجش نوآوری، سنجش کارایی آن است. کارایی نوآوری، چه در سطح کلان و ملی و چه در سطح خرد و شرکت‌ها، مورد سنجش قرار گرفته است ولی تاکنون مدلی که با استفاده از آن بتوان پیشنهادهای بهبود برای شاخص‌های ورودی و خروجی ارائه نمود، به کار گرفته نشده است. در این تحقیق ابتدا بر مبنای ادبیات موضوع و داده‌های موجود، به‌منظور محاسبه کارایی نوآوری، شاخص‌های ورودی و خروجی مشخص شدند، سپس بر مبنای داده‌های جمع‌آوری شده در اولین پیمایش نوآوری ایران، کارایی نوآوری شرکت‌های چهار صنعت پیشرفته نانوتکنولوژی، بایوتکنولوژی، تولید محصولات الکترونیک، میکروالکترونیک و مخابراتی و نهایتاً هوافضا، با استفاده از مدل جمعی تحلیل پوششی داده‌ها، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که به‌جز در صنعت نانوتکنولوژی که ۲۳.۲۷% شرکت‌ها کارا بودند، در هر یک از سه صنعت دیگر ۲۰% از شرکت‌ها کارا شده‌اند. همچنین مشاهده شد که علاوه بر مؤثر بودن حوزه فعالیت شرکت‌ها، عامل سایز نیز اهمیت زیادی در کارایی شرکت‌‎ها دارد.